- Katılım
- 17 Ara 2010
- Mesajlar
- 3,013
- Tepki puanı
- 3,508
- Medeni hal
- Evli
- Meslek
- Uzman (B)
ULUSLARARASI ÇALIŞMA ÖRGÜTÜ (International Labour Organisation, ILO)
Uluslararası Çalışma Örgütü, 1919’da imzalanan Versay Anlaşmasında öngörülen Milletler
Cemiyeti ile ortaya çıkmıştır. İkinci Dünya Savaşından sonra, ILO'nun temel amaç ve ilkeleri
yeniden oluşum ve genişleme sürecine girmiştir.
Birleşmiş Milletler üyeleri içinde ILO üçlü bir yapıya sahip bulunmaktadır: işveren
temsilcileri, işçi temsilcileri (ekonominin "sosyal tarafları" politika ve programların
şekillendirilmektedir) ile hükümet temsilcileridir.
ILO, sosyal ve ekonomik konularda ve başka alanlarda geçerli ulusal politikaların
geliştirilmesinde ve duruma göre uygulanmasında sendikalar ile işverenler arasındaki
“sosyal diyalogu” geliştirerek aynı üçlü yapılanmayı üye ülkelerde de teşvik etmektedir.
ILO sekreteryası, merkez büroları, araştırma merkezi ve basımevi Cenevre’deki Uluslararası
Çalışma Ofisi’nde faaliyet göstermektedir. 40'ı aşkın ülkede ILO'nun bölge, alan ve ülke
ofisleri bulunmaktadır ve yerinden yönetim ilkesine göre çalışmaktadır.
Uluslararası asgari çalışma standartları ve ILO’nun genişletilmiş politikaları, her yıl toplanan
Uluslararası Çalışma Konferansı’nda belirlenmektedir. Her üye ülkenin, iki hükümet
temsilcisi, bir işveren ile konferansa katılma hakkı vardır. Bu delegeler, bağımsız olarak söz
alabilirler ve oy verebilirler. Konferansın yıllık oturumları arasındaki ILO çalışmaları ise, 28
Hükümet temsilcisi ile 14 işçi ve 14 işveren temsilcisinden oluşan Yönetim Kurulu tarafından
sürdürülür.
Yönetim Kurulu ve Ofisin çalışmalarına, temel sanayi kollarında oluşturulan gene üçlü
yapıdaki komiteler yardımcı olmaktadır. Bunların yanısıra, mesleki eğitim, yönetim
geliştirme, iş güvenliği ve sağlığı, endüstriyel ilişkiler, çalışanların eğitimi ve kadın ve genç
işçilerin özel sorunları konularında uzman kişilerden oluşan komiteler de bu çalışmaları
desteklemektedir.
ILO Anayasası’nda aşağıdaki hedefler belirlenmiştir:
İstihdam ve işsizliğin önlenmesi
Çalışma saatlerinin düzenlenmesi
Uygun asgari ücret
İş dışındaki hastalık ve kazalardan korunma
Çocukların, gençlerin ve kadınların korunması
Yaşlılıkta ve maluliyette koruma
Göçmen işçilerin haklarını korunması
Eşit işe eşit ücret
Örgütlenme özgürlüğü
Mesleki eğitim ve sürekli eğitim
Türkiye tarafından onaylanan ILO Sözleşmeleri şunlardır:
2 No’lu İşsizlik Sözleşmesi
11 No’lu Örgütlenme Özgürlüğü (Tarım) Sözleşmesi
14 No’lu Haftalık Dinlenme (Sanayi) Sözleşmesi
15 Nol’lu Asgari Yaş (Trimciler ve Ateşçiler) Sözleşmesi26 No’lu Asgari Ücret Belirleme
Yöntemi Sözleşmesi
29 No’lu Zorla Çalıştırma Sözleşmesi
34 No’lu Ücretli İş Bulma Büroları Sözleşmesi
42 No’lu İşçinin Tazmini (Meslek Hastalıkları) Sözleşmesi (Revize)
45 No’lu Yeraltı İşleri (Kadınlar) Sözleşmesi
53 No'lu Ticaret Gemilerinde Çalışan Kaptanlar ve Gemi Zabitlerinin Meslekî
Yeterliliklerinin Asgari İcaplarına İlişkin Sözleşme
55 No'lu Gemiadamlarının Hastalanması, Yaralanması ya da Ölümü Halinde Armatörün
Sorumluluğuna İlişkin Sözleşme
58 No’lu Asgari Yaş (Deniz) Sözleşmesi (Revize)
59 No’lu Asgari Yaş (Sanayi) Sözleşmesi (Revize)
68 No'lu Gemilerde Mürettebat İçin İaşe ve Yemek Hizmetlerine İlişkin Sözleşme
69 No'lu Gemi Aşçılarının Mesleki Ehliyet Diplomalarına İlişkin Sözleşme
73 No'lu Gemiadamlarının Sağlık Muayenesine İlişkin Sözleşme
77 No’lu Gençlerin Tıbbi Muayenesi (Sanayi) Sözleşmesi
80 No’lu Son Maddelerin Revizyonu Sözleşmesi
81 No’lu İş Teftişi Sözleşmesi
87 No’lu Sendika Özgürlüğü ve Sendikalaşma Hakkının Korunması Sözleşmesi
88 No’lu İş ve İşçi Bulma Servisi Kurulması Sözleşmesi
92 No'lu Mürettebatin Gemide Barınmasına İlişkin Sözleşme
94 No’lu Çalışma Şartları (Kamu Sözleşmeleri) Sözleşmesi
95 No’lu Ücretlerin Korunması Sözleşmesi
96 No’lu Ücretli İş Bulma Büroları Sözleşmesi (Revize)
98 No’lu Örgütlenme ve Toplu Pazarlık Hakkı Sözleşmesi
99 No’lu Asgari Ücret Tespit Mekanizması (Tarım) Sözleşmesi
100 No’lu Eşit Ücret Sözleşmesi
102 No’lu Sosyal Güvenlik (Asgari Standartlar) Sözleşmesi
105 No’lu Zorla Çalıştırmanın Kaldırılması Sözleşmesi
108 No'lu Gemiadamları Ulusal Kimlik Katlarına İlişkin Sözleşme
111 No’lu Ayırımcılık (İş ve Meslek) Sözleşmesi
115 No’lu Radyasyondan Korunma Sözleşmesi
116 No’lu Son Maddelerin Revizyonu Sözleşmesi
118 No’lu Muamele Eşitliği (Sosyal Güvenlik) Sözleşmesi
119 No’lu Makinaların Korunma Tertibatı ile Techizi Sözleşmesi
122 No’lu İstihdam Politikası Sözleşmesi
123 No’lu Asgari Yaş (Yeraltı İşleri) Sözleşmesi
127 No’lu Azami Ağırlık Sözleşmesi
133 No'lu Mürettebatın Gemide Barındırılmasına İlişkin Sözleşme (İlave Hükümler)
134 No'lu İş Kazalarının Önlenmesine (Gemiadamları) İlişkin Sözleşme
135 No’lu İşçi Temsilcileri Sözleşmesi
138 No’lu Asgari Yaş Sözleşmesi
142 No’lu İnsan Kaynaklarının Geliştirilmesi Sözleşmesi
144 No’lu Üçlü Danışma (Uluslararası Çalışma Standartları) Sözleşmesi
146 No'lu Gemiadamlarının Yıllık Ücretli İznine İlişkin Sözleşme
151 No’lu Çalışma İlişkileri (Kamu Hizmeti) Sözleşmesi
152 No'lu Liman İşlerinde Sağlık ve Güvenliğe İlişkin Sözleşme
153 No'lu Karayolları Taşımacılığında Çalışma Saatleri ve Dinlenme Sürelerine İlişkin
Sözleşme
155 No'lu İş Sağliği ve Güvenliği ve Çalışma Ortamına İlişkin Sözleşme
158 No’lu Hizmet İlişkisine Son Verilmesi Sözleşmesi
159 No’lu Mesleki Rehabilitasyon ve İstihdam (Sakatlar) Sözleşmesi
161 No'lu Sağlık Hizmetlerine İlişkin Sözleşme
164 No'lu Gemiadamlarının Sağlığının Korunması ve Tıbbi Bakımına İlişkin Sözleşme
166 No'lu Gemiadamlarının Ülkelerine Geri Gönderilmesine İlişkin Sözleşme
182 No’lu En Kötü Biçimlerdeki Çocuk İşçiliğinin Yasaklanması ve Ortadan Kaldırılmasına
İlişkin Acil Eylem Sözleşmesi
ILO nun sözleşmeleri (önemlileri) şunladır:
No. 29: Zorla Çalıştırma Sözleşmesi (1930)
Sözleşme zorla ya da zorunlu çalıştırmanın her tür biçimine son verilmesini öngörür. Ancak,
askerlik hizmeti, mahkumların belirli bir denetime göre çalıştırılmaları, bu arada savaş,
yangın ve deprem gibi olağanüstü durumlarda gerek duyulan çalıştırma biçimleri için istisna
tanınır.
No. 87: Örgütlenme Özgürlüğü ve Örgütlenme Hakkının Korunması Sözleşmesi
(1948)
Bütün işçi ve işverenlerin, önceden izin almaksızın ve serbestçe kendi örgütlerini kurma ve
bu örgütlene katılma haklarını güvence altına almakta ve bu örgütlerin resmi görevlilerin
müdahalelerinden bağımsız serbestçe işlev görebilmelerini sağlayacak güvenceler getirir.
No.98: Örgütlenme ve Toplu Sözleşme Hakkı Sözleşmesi (1949)
Sendika ayrımcılığı gözetilmesine, farklı kesimlerin örgütlerinin birbirlerinin çalışmalarına
müdahale etmelerine karşı ve toplu sözleşme düzeninin geliştirilmesine yönelik önlemler
getirmektedir.
No.100: Eşit Ücret Sözleşmesi (1951)
Erkek ve kadınların, eşit işlerde eşit ücret ve sosyal haklara sahip olmalarını öngörmektedir.
No. 105: Zorla Çalıştırmanın Yasaklanması Sözleşmesi (1957)
Zorla ya da zorunlu çalıştırmanın herhangi bir biçiminin siyasal zorlama ve eğitme, siyasal
ya da ideolojik görüşlerin açıklanması nedeniyle cezalandırma, işgücünü harekete geçirme,
çalışma disiplinini sağlama, ayrımcılık ve grevi katılanları cezalandırma aracı olarak
kullanılmasını yasaklamaktadır.
No. 111: Ayrımcılık (İstihdam ve Meslek) Sözleşmesi (1958)
İş verme, eğitim ve çalışma koşullarının düzenlenmesinde ırk, renk, cinsiyet,din, siyasal
görüş, ulusal kimlik ve sosyal köken temelinde ayrımcılık yapılmasının ulusal politikalarla
önlenmesi, fırsat ve uygulama alanında eşitliği geliştirme çağrısında bulunmaktadır.
No. 138: Asgari Yaş Sözleşmesi (1973)
İşe kabulde asgari yaşın zorunlu temel eğitimin tamamlandığı yaştan daha düşük
olamayacağını öngörerek çocuk işçiliğinin ortadan kaldırılmasını amaçlamaktadır.
No. 182: Çocuk İşçiliğinin En Kötü Biçimleri Sözleşmesi (1999)
Çocuk işçiliğinin en kötü biçimlerinin acilen ve etkili biçimde ortadan kaldırılmasını
sağlayacak önlemlerin alınmasını öngörmektedir. Çocuk işçiliğinin en kötü biçimleri arasında
kölelik ve benzeri koşullarda çalıştırılma, silahlı çatışmalarda kullanılmak üzere zorla askere
alınma, fuhuş ve pornografi amaçlarıyla ve yasa dışı işlerde kullanılma ve bu arada
çocukların sağlığına, güvenliğine ve ahlaki değerlerine zarar verecek işler yer almaktadır.
ILO’nun dört temel stratejik hedefi vardır:
Çalışma yaşamında standartlar, temel ilke ve haklar geliştirmek ve gerçekleştirmek.
Kadın ve erkeklerin insana yakışır işlere sahip olabilmeleri için daha fazla fırsat yaratmak,
Sosyal koruma programlarının kapsamını ve etkinliğini artırmak.
Üçlü yapıyı ve sosyal diyalogu güçlendirmek.
Bu hedefler ise gerçekleştirilmektedir:
Temel insan haklarını geliştirmek, çalışma ve yaşam koşullarını iyileştirmek, istihdam olanakları oluşturmak üzere uluslararası politika ve programların oluşturulması.
Uluslararası çalışma standartlarının oluşturulması; bu standartların uygulanmasının
izlenmesi için uygun mekanizmanın oluşturulması, standartların ulusal merciilere, söz
konusu politikaların hayata geçirilmesinde, yol gösterici olmaktadır.
Devletlerin söz konusu politikaları pratikte fiilen gerçekleştirmelerine yardımcı olmak
için, kapsamlı bir uluslararası teknik işbirliği programının, sosyal tarafların aktif ortaklığı
ile oluşturulması ve uygulanması.
Bu çabaların tümünün geliştirilmesi için eğitim, öğretim, araştırma ve yayın
faaliyetlerinde bulunulması.
ILO’ya üye ülke sayısı 200’ün üzerinde olup Türkiye 1939 yılında üye olmuştur.
Uluslararası Çalışma Örgütü, 1919’da imzalanan Versay Anlaşmasında öngörülen Milletler
Cemiyeti ile ortaya çıkmıştır. İkinci Dünya Savaşından sonra, ILO'nun temel amaç ve ilkeleri
yeniden oluşum ve genişleme sürecine girmiştir.
Birleşmiş Milletler üyeleri içinde ILO üçlü bir yapıya sahip bulunmaktadır: işveren
temsilcileri, işçi temsilcileri (ekonominin "sosyal tarafları" politika ve programların
şekillendirilmektedir) ile hükümet temsilcileridir.
ILO, sosyal ve ekonomik konularda ve başka alanlarda geçerli ulusal politikaların
geliştirilmesinde ve duruma göre uygulanmasında sendikalar ile işverenler arasındaki
“sosyal diyalogu” geliştirerek aynı üçlü yapılanmayı üye ülkelerde de teşvik etmektedir.
ILO sekreteryası, merkez büroları, araştırma merkezi ve basımevi Cenevre’deki Uluslararası
Çalışma Ofisi’nde faaliyet göstermektedir. 40'ı aşkın ülkede ILO'nun bölge, alan ve ülke
ofisleri bulunmaktadır ve yerinden yönetim ilkesine göre çalışmaktadır.
Uluslararası asgari çalışma standartları ve ILO’nun genişletilmiş politikaları, her yıl toplanan
Uluslararası Çalışma Konferansı’nda belirlenmektedir. Her üye ülkenin, iki hükümet
temsilcisi, bir işveren ile konferansa katılma hakkı vardır. Bu delegeler, bağımsız olarak söz
alabilirler ve oy verebilirler. Konferansın yıllık oturumları arasındaki ILO çalışmaları ise, 28
Hükümet temsilcisi ile 14 işçi ve 14 işveren temsilcisinden oluşan Yönetim Kurulu tarafından
sürdürülür.
Yönetim Kurulu ve Ofisin çalışmalarına, temel sanayi kollarında oluşturulan gene üçlü
yapıdaki komiteler yardımcı olmaktadır. Bunların yanısıra, mesleki eğitim, yönetim
geliştirme, iş güvenliği ve sağlığı, endüstriyel ilişkiler, çalışanların eğitimi ve kadın ve genç
işçilerin özel sorunları konularında uzman kişilerden oluşan komiteler de bu çalışmaları
desteklemektedir.
ILO Anayasası’nda aşağıdaki hedefler belirlenmiştir:
İstihdam ve işsizliğin önlenmesi
Çalışma saatlerinin düzenlenmesi
Uygun asgari ücret
İş dışındaki hastalık ve kazalardan korunma
Çocukların, gençlerin ve kadınların korunması
Yaşlılıkta ve maluliyette koruma
Göçmen işçilerin haklarını korunması
Eşit işe eşit ücret
Örgütlenme özgürlüğü
Mesleki eğitim ve sürekli eğitim
Türkiye tarafından onaylanan ILO Sözleşmeleri şunlardır:
2 No’lu İşsizlik Sözleşmesi
11 No’lu Örgütlenme Özgürlüğü (Tarım) Sözleşmesi
14 No’lu Haftalık Dinlenme (Sanayi) Sözleşmesi
15 Nol’lu Asgari Yaş (Trimciler ve Ateşçiler) Sözleşmesi26 No’lu Asgari Ücret Belirleme
Yöntemi Sözleşmesi
29 No’lu Zorla Çalıştırma Sözleşmesi
34 No’lu Ücretli İş Bulma Büroları Sözleşmesi
42 No’lu İşçinin Tazmini (Meslek Hastalıkları) Sözleşmesi (Revize)
45 No’lu Yeraltı İşleri (Kadınlar) Sözleşmesi
53 No'lu Ticaret Gemilerinde Çalışan Kaptanlar ve Gemi Zabitlerinin Meslekî
Yeterliliklerinin Asgari İcaplarına İlişkin Sözleşme
55 No'lu Gemiadamlarının Hastalanması, Yaralanması ya da Ölümü Halinde Armatörün
Sorumluluğuna İlişkin Sözleşme
58 No’lu Asgari Yaş (Deniz) Sözleşmesi (Revize)
59 No’lu Asgari Yaş (Sanayi) Sözleşmesi (Revize)
68 No'lu Gemilerde Mürettebat İçin İaşe ve Yemek Hizmetlerine İlişkin Sözleşme
69 No'lu Gemi Aşçılarının Mesleki Ehliyet Diplomalarına İlişkin Sözleşme
73 No'lu Gemiadamlarının Sağlık Muayenesine İlişkin Sözleşme
77 No’lu Gençlerin Tıbbi Muayenesi (Sanayi) Sözleşmesi
80 No’lu Son Maddelerin Revizyonu Sözleşmesi
81 No’lu İş Teftişi Sözleşmesi
87 No’lu Sendika Özgürlüğü ve Sendikalaşma Hakkının Korunması Sözleşmesi
88 No’lu İş ve İşçi Bulma Servisi Kurulması Sözleşmesi
92 No'lu Mürettebatin Gemide Barınmasına İlişkin Sözleşme
94 No’lu Çalışma Şartları (Kamu Sözleşmeleri) Sözleşmesi
95 No’lu Ücretlerin Korunması Sözleşmesi
96 No’lu Ücretli İş Bulma Büroları Sözleşmesi (Revize)
98 No’lu Örgütlenme ve Toplu Pazarlık Hakkı Sözleşmesi
99 No’lu Asgari Ücret Tespit Mekanizması (Tarım) Sözleşmesi
100 No’lu Eşit Ücret Sözleşmesi
102 No’lu Sosyal Güvenlik (Asgari Standartlar) Sözleşmesi
105 No’lu Zorla Çalıştırmanın Kaldırılması Sözleşmesi
108 No'lu Gemiadamları Ulusal Kimlik Katlarına İlişkin Sözleşme
111 No’lu Ayırımcılık (İş ve Meslek) Sözleşmesi
115 No’lu Radyasyondan Korunma Sözleşmesi
116 No’lu Son Maddelerin Revizyonu Sözleşmesi
118 No’lu Muamele Eşitliği (Sosyal Güvenlik) Sözleşmesi
119 No’lu Makinaların Korunma Tertibatı ile Techizi Sözleşmesi
122 No’lu İstihdam Politikası Sözleşmesi
123 No’lu Asgari Yaş (Yeraltı İşleri) Sözleşmesi
127 No’lu Azami Ağırlık Sözleşmesi
133 No'lu Mürettebatın Gemide Barındırılmasına İlişkin Sözleşme (İlave Hükümler)
134 No'lu İş Kazalarının Önlenmesine (Gemiadamları) İlişkin Sözleşme
135 No’lu İşçi Temsilcileri Sözleşmesi
138 No’lu Asgari Yaş Sözleşmesi
142 No’lu İnsan Kaynaklarının Geliştirilmesi Sözleşmesi
144 No’lu Üçlü Danışma (Uluslararası Çalışma Standartları) Sözleşmesi
146 No'lu Gemiadamlarının Yıllık Ücretli İznine İlişkin Sözleşme
151 No’lu Çalışma İlişkileri (Kamu Hizmeti) Sözleşmesi
152 No'lu Liman İşlerinde Sağlık ve Güvenliğe İlişkin Sözleşme
153 No'lu Karayolları Taşımacılığında Çalışma Saatleri ve Dinlenme Sürelerine İlişkin
Sözleşme
155 No'lu İş Sağliği ve Güvenliği ve Çalışma Ortamına İlişkin Sözleşme
158 No’lu Hizmet İlişkisine Son Verilmesi Sözleşmesi
159 No’lu Mesleki Rehabilitasyon ve İstihdam (Sakatlar) Sözleşmesi
161 No'lu Sağlık Hizmetlerine İlişkin Sözleşme
164 No'lu Gemiadamlarının Sağlığının Korunması ve Tıbbi Bakımına İlişkin Sözleşme
166 No'lu Gemiadamlarının Ülkelerine Geri Gönderilmesine İlişkin Sözleşme
182 No’lu En Kötü Biçimlerdeki Çocuk İşçiliğinin Yasaklanması ve Ortadan Kaldırılmasına
İlişkin Acil Eylem Sözleşmesi
ILO nun sözleşmeleri (önemlileri) şunladır:
No. 29: Zorla Çalıştırma Sözleşmesi (1930)
Sözleşme zorla ya da zorunlu çalıştırmanın her tür biçimine son verilmesini öngörür. Ancak,
askerlik hizmeti, mahkumların belirli bir denetime göre çalıştırılmaları, bu arada savaş,
yangın ve deprem gibi olağanüstü durumlarda gerek duyulan çalıştırma biçimleri için istisna
tanınır.
No. 87: Örgütlenme Özgürlüğü ve Örgütlenme Hakkının Korunması Sözleşmesi
(1948)
Bütün işçi ve işverenlerin, önceden izin almaksızın ve serbestçe kendi örgütlerini kurma ve
bu örgütlene katılma haklarını güvence altına almakta ve bu örgütlerin resmi görevlilerin
müdahalelerinden bağımsız serbestçe işlev görebilmelerini sağlayacak güvenceler getirir.
No.98: Örgütlenme ve Toplu Sözleşme Hakkı Sözleşmesi (1949)
Sendika ayrımcılığı gözetilmesine, farklı kesimlerin örgütlerinin birbirlerinin çalışmalarına
müdahale etmelerine karşı ve toplu sözleşme düzeninin geliştirilmesine yönelik önlemler
getirmektedir.
No.100: Eşit Ücret Sözleşmesi (1951)
Erkek ve kadınların, eşit işlerde eşit ücret ve sosyal haklara sahip olmalarını öngörmektedir.
No. 105: Zorla Çalıştırmanın Yasaklanması Sözleşmesi (1957)
Zorla ya da zorunlu çalıştırmanın herhangi bir biçiminin siyasal zorlama ve eğitme, siyasal
ya da ideolojik görüşlerin açıklanması nedeniyle cezalandırma, işgücünü harekete geçirme,
çalışma disiplinini sağlama, ayrımcılık ve grevi katılanları cezalandırma aracı olarak
kullanılmasını yasaklamaktadır.
No. 111: Ayrımcılık (İstihdam ve Meslek) Sözleşmesi (1958)
İş verme, eğitim ve çalışma koşullarının düzenlenmesinde ırk, renk, cinsiyet,din, siyasal
görüş, ulusal kimlik ve sosyal köken temelinde ayrımcılık yapılmasının ulusal politikalarla
önlenmesi, fırsat ve uygulama alanında eşitliği geliştirme çağrısında bulunmaktadır.
No. 138: Asgari Yaş Sözleşmesi (1973)
İşe kabulde asgari yaşın zorunlu temel eğitimin tamamlandığı yaştan daha düşük
olamayacağını öngörerek çocuk işçiliğinin ortadan kaldırılmasını amaçlamaktadır.
No. 182: Çocuk İşçiliğinin En Kötü Biçimleri Sözleşmesi (1999)
Çocuk işçiliğinin en kötü biçimlerinin acilen ve etkili biçimde ortadan kaldırılmasını
sağlayacak önlemlerin alınmasını öngörmektedir. Çocuk işçiliğinin en kötü biçimleri arasında
kölelik ve benzeri koşullarda çalıştırılma, silahlı çatışmalarda kullanılmak üzere zorla askere
alınma, fuhuş ve pornografi amaçlarıyla ve yasa dışı işlerde kullanılma ve bu arada
çocukların sağlığına, güvenliğine ve ahlaki değerlerine zarar verecek işler yer almaktadır.
ILO’nun dört temel stratejik hedefi vardır:
Çalışma yaşamında standartlar, temel ilke ve haklar geliştirmek ve gerçekleştirmek.
Kadın ve erkeklerin insana yakışır işlere sahip olabilmeleri için daha fazla fırsat yaratmak,
Sosyal koruma programlarının kapsamını ve etkinliğini artırmak.
Üçlü yapıyı ve sosyal diyalogu güçlendirmek.
Bu hedefler ise gerçekleştirilmektedir:
Temel insan haklarını geliştirmek, çalışma ve yaşam koşullarını iyileştirmek, istihdam olanakları oluşturmak üzere uluslararası politika ve programların oluşturulması.
Uluslararası çalışma standartlarının oluşturulması; bu standartların uygulanmasının
izlenmesi için uygun mekanizmanın oluşturulması, standartların ulusal merciilere, söz
konusu politikaların hayata geçirilmesinde, yol gösterici olmaktadır.
Devletlerin söz konusu politikaları pratikte fiilen gerçekleştirmelerine yardımcı olmak
için, kapsamlı bir uluslararası teknik işbirliği programının, sosyal tarafların aktif ortaklığı
ile oluşturulması ve uygulanması.
Bu çabaların tümünün geliştirilmesi için eğitim, öğretim, araştırma ve yayın
faaliyetlerinde bulunulması.
ILO’ya üye ülke sayısı 200’ün üzerinde olup Türkiye 1939 yılında üye olmuştur.